Elektrische auto – redding van de mens of een geloofwaardige milieuvernietiger?

Na het lezen van het artikel van Bengt Karlsson in stBO Stories begrijp ik nu volledig welke onherstelbare schade de productie van batterijen voor elektrische auto’s zowel natuur als mensen en vooral kinderen veroorzaakt.

“Een autobatterij voor de elektrische auto weegt ongeveer 500 kg, het volume is zo groot als een koffer.

Het bevat 12 kg lithium, 30 kg nikkel, 20 kg mangaan, 15 kg kobalt, 100 kg koper, 200 kg aluminium (de productie is extreem elektrisch gesloten), staal en kunststof.

Er zitten 6.831 lithiumcellen in.

Het zou zorgwekkend moeten zijn dat al deze giftige componenten uit de mijnbouw komen.

Om een autobatterij te maken, moet je 10 ton zout verwerken om lithium te produceren, 15 ton erts voor het kobalt, 2 ton erts tot nikkel en 12 ton erts koper.

In totaal wordt er 200 ton grond uitgegraven voor een enkele batterij.

Ziekte en kinderarbeid liggen achter 68% van het kobalt ter wereld, en een aanzienlijk deel van een batterij komt uit Congo.

Hun mijnen hebben geen controle over vervuiling en ze hebben kinderen in dienst die sterven met dit giftige materiaal.

Moeten we al deze zieke kinderen tellen als onderdeel van de kosten van een elektrische auto? ”

Hoe kan iemand met een goed geweten beweren dat dit beter is voor het milieu dan fossiele auto’s?

Heeft iemand ooit gerekend op een elektrische auto tegen een fossiel aangedreven auto?

Het zou bijna kinderlijk makkelijk moeten zijn om een bijna juiste inschatting te maken.

Wat onderzoek/evaluatie die we nooit te zien krijgen.

De elektrische auto is zo goed als de gigantische flop windkracht, onweerstaanbaar.

Niet als functie, maar als politieke vleermuis.

Het werkt omdat het gebrek aan onderzoeksresultaten in de politiek altijd wint.

Niet omdat je gelijk hebt, maar omdat het opportunistisch is en het past bij het verhaal.